ریاض تنسیم Reyaz Tanseem

غزل

دابه منـــې چـې دروغ هــــم څـــه پــه کـمال وايو
چاکري هم کـــړواوشعـــرونه دخـــوشحــال وايو

داسې خامــوشه سوزېــــده هم مـــزه خپــــله لري

کــوم کــوم سړي ته به د مـــاتوزړګــــوحال وايو
ښه مطمــئن يـــو،چې په خپله ګناه ښـــــه خـبريو
نه دېــوال َورګڼـــــو اونــه ورتــــه دېــــوال وايو
لارې ګـــواه درنتهنـــــبورنه ترﻻهـــــوره پورې
خپلې ســـندرې دزنځــــيرپۀ سُــــر اؤ تــال وايو
خو شــــاباسى راله دعشــــق د مـــزدورۍ راکوه
مونږ ځــــان ته کلــــه بې بها اؤبې مثــــال وايو
دهغه حُسن په غــرورکښې هيــــڅ کمى نه راځي
مونـږکه هرڅـــومره داســـــتانونه دزوال وايـــو
خله مودې ماته شى،که هغه ورځ په مونږه راغله
چې دتيـــارو ســــپر ســــاﻻر ته به مشــــال وايو
«تسنيمه»! بڼ دشـــاعرۍ شــــولوله شـوره خالي
اوس په دې دورکې به چــاته خـــوش مقــال وايو

***************************


خوشـــالي ده څــــومــــره کمـه
دنیـــــــــا ډکـــــــه لـه المـــــــه
ای زمـــا دســــــترګـــــو نمـــه
خود سوزي کـــړي لکـه شمــع
تــږې راغلــــــم له زمـــــزمــه
سرې سکروټې مې سینــــه کې
بیـــا لــه غیرو د خـــــیر طمع؟
چې دې خپــــل ناشــوني کاندي
آفــــــرین شـــــه خـپــله دمــــه
تــردې دمــــه راســــــــــره یې
خلـق خــــوب کـــوي بې غــمه
خـــوب خــو ستا او زما نشـــته
په پـــردو کې لــــه عــــالمـــــه
بې پردې مو عمـــــر تېر کړه
کوم ځــــای پاتې له مـــــاتمـــه
تـور څـــــادر دی چې رپیــږي
طمــــع او لــــه دې عــــالمــه؟
خـــــــو رایــاده کـــــربلا کــړه
هۍ تــــــوبه یې لـه کــــــرمـــه
هـۍ تـــــوبه یې د نیــــــکۍ نـه
لـــه عــــــــربه تــر عجـــــــمه
یو ښـــامار دی وینـــــه وڅښي
تیــــــاره زیــــاته وي نه کـمــه
شپه په هرصورت کې شپه وي
پیــچ درپیــــچ،خــمه درخمــــه
لارې ســـــتا د زلـــفــــو لارې
د عشـــــــق لار ده محــــترمــه
بس دا یــــــو حقــــیقت پـــاتــې
د «تســنـــیم» د لاس قــلمــــــه
د خـــــوشحــال برکت غـــواړه




***************************
بيا د زړه يـو آرزو وږمـــه ، وږمـه ده
لکه پیــغله د ځــوانۍ په خـوب وده ده
ترخه ځکه ده چې عمـــريې ډېرکم دى
خوږه ځکه ده چې ستا دخولې وعده ده
حال مو يوبل ته د کـوم قيامت ونه وې
زه يم او يــــوه خـــامـــوشه دريچــه ده
د انسـان د زړه ســـکون پکې عنقا دى
درمسال دى، که ګرجــاده ،که کعبه ده
انسـانان پکې د ګوتو په شمــېر اوسي
تش په نوم خــو ډېره لويــــه ښاريه ده
خوداکلى سم دمرګ په خـوب ويده دى
ګنې مـــونــږ وهلــې هـــره دروازه ده
حادثـو «تسنيمه» ! څه لوبې ونه کړې
خـوپه خولې موهم هغه دژوند نغمـه ده


***************************
د زنځــــير کړۍ ، کړۍ مې هـــر ارمــــان شو
لويه خـــــدايه ! دا خپــــل کور راته زنـدان شو
يو د خـــــاورو کنــــډولى ذرې ، ذرې پـــروت
دابې صــــبره زړۀ پــه مـا بانـــدې تــــاوان شو
نه چا ګوتې پرې کړې،نه يې څوک تپوس کړي
ستا يــــوسف څــــومره په مصر کې ارزان شو
يو کنـــډر يې لــــوى ثبـــــوت د بـــربــادۍ دى
دوبـــاره که داښــــار هـــر څـــــومره ودان شو
لمـرهم ځــــان د تورې شپې کفـــن کې ونغښت
يو ناکامــــه ســـــړى هـــم کــــور ته روان شو
عشـــق د وصل مرحــــلو کې يو ګـــران کار و
چې د هجـــــر مرحــله راغـــــله اســـــان شــو
خلک وايي چې په ګل هـــــم ته ويشـــــتل کړې
يوزمــونـږ په زړه کې خـــــاورې دا ارمان شو
يوې پېغــلې په زيــارت شــــکرانه کېښـــــوه
يـــــو لالــــى د لـــرې ملک نـه راروان شـــــو
يو زرګـــر ورته نيـــم ، نيـــم نۀ پـــاتې کېږي
يو بــدن د ســـــــرو او سپيـــنو زرو کان شـــو
خلکه ! کـــډې ګرځــــــول زمــــا نه زده کـړئ
چې مې زوړ پاس په اوږو د کـور اســـمان شو
چې د ســـترګو کچــــکولونه يې نســـکور کړل
يو ملنــــګ په ملنــګۍ کــې شـــــاه جهـــان شو
يو رحمـــان ، په ســړه بڼ کې ګل پــاشي کــړه
يو «تسنيم» ، په کــــراچۍ کې غـزل خوان شو

***************************

تواب ترابي Tawab Turabi

غزل
نشته پروا کۀ فاصله کښې اوسي
لکۀ دَ وينې مې پۀ زړۀ کښې اوسي
ماته مه وايئ چې پۀ غرونو سر شوے
څۀ اوکړم يار زما پۀ غره کښې اوسي
دَ ژوند مزې دې زما نشي نصيب
خو بس اشنا دې پۀ مزه کښې اوسي
هيڅ دَ مغرب هوا ئې چیړلے نۀ شي
چې پښتنه وي پۀ پرده کښې اوسي
ستا پۀ شان مينه مې پۀ چا ماتیږي
راسره ډېر خلق دېره کښې اوسي
يقين مې نشته چې بۀ خپل ئې کړمه
زما اشنا چې پۀ بنګله کښې اوسي
تواب ئې وشتے دے پۀ کاڼو مدام
څومره ښه خلق ستا کوڅه کښې اوسي
________________



غزل
نۀ ښکاري انسان ورته انسان خیر دی
 بيا هم نۀ پرېږدم در دَ جانان خیر دی
تا خفګان له کله ورکولی شم
قتل بۀ اوکړم دَ خپل آرمان خیر دی
ماته دَ مجنون ، فرهاد قصې مه کړئ
 څومره کۀ راورسي تاوان خیر دی
ووم آباد برباد کړم اعتماد مدام
هر څنګ کۀ وي تیر بۀ شي دوران خیر دی
قدر ئې زما زړۀ کښې کمیږي نۀ
اوسم کۀ بهر دَ پاکستان خیر دی
نۀ شی نااميد توابه سختو ته
رابه شي بهار کۀ دے خزان خیر دی


________________


بې ضميره
اور ئې کړلو بل په وطن
خوا ئې پرې يخيږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ
دا خلق پوهيږي نۀ
دا دَ خوشحالو وطن
دا وو دَ خوږو وطن
دا دَ ننګيالو وطن
ځان به پرې تالا کړي دا وطن بيا آباديږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
څوک شو يتيمان پکښې
ډېر شو معزوران پکښې
سوال کوي خواران پکښې
ډېر پکښې پوره شو بيائې هم خيټه ډکيږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
خرڅ ئې خپل ايمان کړلو
ښۀ پوره ئې ځان کړلو
خپل وطن ئې وران کړلو
قهر پرې نازل کړی خدايه ! ستا نه چې ويريږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
بوي نشته ګلونو کښې
خزان راغی باغونو کښې
وخت تیر شو جنګونو کښې
وخت دی ډېر په منډه دا خو هیچاته ودريږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، داخلق پوهيږي نۀ
هر ځائ کښې بمونه دي
وران دَ زړۀ کورونه دي
تل دَ غم ويرونه دي
شمعَ دَ ژوند ځکه په بارودو کښې بليږي نۀ
دا خلق شرميږنۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
خوږ وطن جنت چرته
نشته دی راحت چرته
ورک چې شو غیرت چرته
ته چې بې ضميره شوې اغيار بۀ خوشحاليږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
هر چاته محتاج شولو
مرض ئې لاعلاج شولو
بوج په دې سماج شولو
داسې حال کښې څنګه بۀ هر کَس لیونی کيږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږ ي نۀ
ژوند ئې دَ ګولو سره
بلد شو دَ تيارو سره
لوبې کړي خطرو سره
هر څوک ورپسې دي خو دا خلق سمباليږ ي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
هر ځائ خزانې بۀ وي
رنګ رنګ پروانې بۀ وي
دَ مينې ترانې بۀ وي
خرڅ چې شي باغوان نو هاغه باغ بۀ تالا کيږي نۀ ؟
دا خلق شرميږ ي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
چا عزت نيلام کړلو
ځان ئې ښۀ بدنام کړلو
بنده ئې دَ بل غلام کړلو
ډېر تواب خفه دی په دې خلقو نسکوريږي نۀ
دا خلق شرميږي نۀ ، دا خلق پوهيږي نۀ
________________

اټک یوسفزی Atak Yusofzai

جادوګرې
څه جادو دې په ما کړی جادوګرې
چې په زړه مې ستا د عشق ګرځي لښکرې
نه پوهیږمه چې سترګو کې دې څه دي
ستا په مخ کې ما نه هیرې شي خبرې
د اسمان نه هم اوس پورته پورته خیژي
زما خيال دومره پيدا کړلې وزرې
ته خوندونه د ليلا له شونډو اخله
ما ته شونډې د پښتو ژبې شکرې
د اټک د فکر کان ته حيرانیږم
چې درګرده ترې راوځي مرغلرې


************************
غزل
ښخ دې په ځيګر د چا باڼه ښکاري
سترګو کې دې بيا وينه د زړه ښکاري
کله چې نښتر پیغله راوړي کور ته
کلي کې هوسۍ غوندې د غره ښکاري
څنګه مې د خون ، نه منکرېږې ته
سره خو دې له ورا لا سپينه خوله ښکاري
ستا د مخ شغلو شپه ورکه کړې ده
ستوري په اسمان کې ځکه نه ښکاري
راکاږه زخمونو نه مې ښه وينه
څاڅکي دې په شونډو باندې ښه ښکاري
تا ته خو اټک جانانه ، نه ښکاري
ما ته خو يې خاوره هم رانجه ښکاري


************************

خالد ریحان Khalid Raihan

ما په هر ځاي کې
ما په هر ځاي کې چې دی مړی د هابيل ليدلی
ورسره پل مې شا او خوا کې د قابيل ليدلی
کوم ابرهه چې مې کعبې ته کله سپک کتلي
پسې رالوتی مې يو سيل د ابابيل ليدلی
د وخت نمرود ورته که هر څومره لمبې تازه کړي
خو زمانې په سرو ګلونو کې خليل ليدلی
چې هر ماښام يې اوښکې ښوري د ليمو په سوکو
ما د يتيم ويرجنو سترګو کې قنديل ليدلی
نورې د سرو ډوليو باج څپو ته نه ورسپارو
له غورزنګونو مو لويدلی رود نيل ليدلی


**************************

منان الکوزی Manan Alkozai

غزل
مه وژنۍ دا ښکلي امیدونه دي
دغه تنکۍ هیلی سره لا لونه دي
ولې بی سببه رژوئ ګلان
دادملغلرو امیلونه دي
تندر دې په سر دظالمانو وی
سوځي په اورو کی چنارونه دي
بیا می غزلیز لا لئ راوړي نفاق
اوس می پا ڼي پآڼي زخمي زړونه دي
بیا ای بادامی سترګي شفق شفق
نغمي دوحدت بل څراغونه دي
کله به دسولې غوټۍ ګل په ګل
مړاوي می دلارې مشعلونه دي
اوری می پر زړه لکه شبنم لا لئ
وران می دتنکۍ زنې خالونه دي


*********************
غزل
رانه ورک دځونيمرګو خوږ وطن دی

په سرووينو کی می رنګ داروح تن دی

سترګی سری وينی تری څاڅی لويه خدايه

دادزړه په رنځ اخته می خپل مسکن دی

نازه ولی می دزړه وينی خوراک سوی

نن دمرګ په پوله پروت داغيرتمن دی

پشتنو له دتومت په غشووه ويشت

نن بی څوک رادل اسا کړی ډير غمجن دی

سترګی وه خوری ای بی ننګو حال يې واخلی

لت پت پروت ای پشتنو په زکندن دی

څوک به خپل په غيږ کی واخلی قدردان نن

په چيغارو می دپلار نيکه ګلشن دی

ډيروخرس کی په پرديو نامردانو

له سوځيږی په اورو کی می چمن دی

راسی ټول نن خدمت ګار دنازنين سو

زړه په وينو به يې ساتو خپل مهن دی

چاخيرات کی رابخشلی نه دی وروڼو

داميراث می داحمد ميروائس کفن دی

ته شمله دپشتنو دزړګی سره

دسرکشوپشتنو خويوګفتن دی

ځان ځانی توره بلا ده رابيدارسی

علم پوهی ډيوی بلی ډيرويرجن دی

دوحدت سندری مستی کړی يارانو

دازخمی زخمی جانان په زړه خوژمن دی

دغفلت خوبونه پريږدی وخت دننګ دی

داشهيدشهيد وطن می خپل مامن دی

جهان څه که تاسو څه که ای بدبختو

بيانه سيالو راته جوړکړی پل ټن دی

چی هرڅوچيغی بغاری الکوزی کړم

باک پری نه که پشتانه ډير ګيله من دی

*************************
غزل

څه وه کم پشتون يم چی غرور دليونو لرم

زه خوغلام نه يم زه تاريخ دولولولرم

دلته ډيرراغلی چی په تاخته بيرته تللی دی

سخت لکه فولاد سنګرسنګر دميړنولرم

پاڅئ بلبلانو دازادی ليلاپه سروسترګو

مستی کی نغمی ځوانانو شور دزولنولرم

بيامی دشيرينی په نامه ترټی دوخت مغل

مړاوی می ډيوی دی چی نن فکردزمرولرم

لاس ترځنی ناست يو تل خووياړودپلاروپه نوم

راسی لاس په کار سی خوژ وطن دپشتنولرم

تل دفرشتو په خوله نن ولی دزار غړپ سولی

سورګودرپه وينو مات بنګړی دشاپيرولرم

زموږ ميوندی پلونه تورو خارولاندی کړی دی

راسی بيايې مستی کړوټپی داتڼو لرم

ای خړپړپشتونه اوس بی قدره دنړی په مخ

پريږدی توفيرونه پرهرونه په سينولرم

بيايې دشهيد وينی پلورلی دی په نه بعيه

اوس خوسرببری ليونی دسروغرمولرم

اوس می دجانان جانان سندری سوی زخمی زخمی

ويش سی سرببرو اوس لا وخت ديوڅوشپولرم

تل وی په ګفتار ستا په نامه يې دنن خوله ماته

خود به سرپه دار يو چی لاڅ پوڅی دپردولرم

زموږ سالار له غوړی کړی نن څوڼی وپردی ډول ته

اوس خوسره لاله خزان وهلی په سلګو لرم

ای الکوزيه طلای جانان لمبه لمبه

نه می علم پوهه سوی ساندی دبچولرم

*****************************

عبدالحلیم همت Abdulhaleem Hemat

غزل
یم مشتري ، درته امضا کـــــــــوومــــــه
زه دې ، دحسن تقـاضـا کـــــــــوومــــــه
ته خــــــــوهم، کـــــله زماخوښـــه کــــوه
زه چې، همیـش داســـتا رضا کوومــــــه
تارانه ستـــــــــــرګو کې زړګي دی وړی
زه مې دمـرګ دعوه په تا کــــــوومــــــه
ته راته ګــــــــــــــــرانه په دې نه ډاریږم
دغـــــــه خبـــــره برالا کــــــــــوومــــــه
تامې ښــــــــــکاره له زړه ارام دی وړی
زه پـه بدل کې درنه غلا کـــــــوومــــــــه
پښـــــــــتانه قدر د ژوند نه کــــــــــــوي
څکه مې هیـــــله دفــــنا کـــــــــوومـــــه
په مامې خپل غــــــــزل بې ډوله لــــګي
خو یاران وايي چې بلا کـــــــــوومــــــه
ته دې سپرلي غوندې تازه یې مـــــــــدام
همت پینځه وخته دوعا کـــــــوومــه


*************************

خوشحال خان خټک Khoshal Khan Khatek

غزل
د سبا باده ګوزر په چمن بيا کړه
په چمن کې رنګارنګ ګلونه وا کړه
زه دې توان د خرخشو لرم چې کړې يې
که دې زړه زما په مرګ دی دا دا کړه
بې نياز څه خبر له نازه، چې ناز څه دی؟
ستا د سترګو بلا واخلم ناز په ما کړه
زه له خپله بخته چاوته فرياد کړم
چې پرون يې راته مخ و نن يې شا کړه
خوله مې ډکه شوه په شهدو، په شکرو
چې سحر مې ستا د لام و بې ثنا کړه
عاشقي که سراسر واړه بلا ده
ما په ځان د زړه قبوله دا بلا کړه
زه خوشال کمزوری نه يم چې به ډار کړم
په ښکاره نارې وهم چې خوله يې راکړه


**************************
غزل
كــــــــــــه زه نه واى تا به ځـــــــــــــــان لره بلل څوك
په پالنـــــــــــــگ به دې داهسې درختـــــــــل څوك
واړه عشق دى چې يې سر راته گيـــــــــــاه كړ
گڼه ! زه په ځان مين د سر ښنـــــــــــــــــدل څوك
چې پتنگ ته روښنـــــــايي دڅراغ ښكاره شي
نو له څراغــــه نه يې غواړي جاروتــــــل څوك
بدرگــــه كه محبـــــــت راســـــــــــــــــــــره نه واى
يك تنها به په خونخوارو لارو تلـــــــــل څوك
د دې ميـــو پيالـــــــــــې ډېرو دي اخيـــــــستې
ولې ما غوندي به نه وي لايعقـــــــــــــــــــل څوك
د زنخ په چـــــــــــاه دې بند د شونډو مســت وي
روغ هوښيار به په كوهي كې پرېوتــــل څوك
ته په خپله راته ووايــــــــــــــــــي چـــې وايــــــه !
گڼـــــــــــه ! زه د مينــــې راز ښكاره ويـل څوك
ته مې وژنـــــــه د قصاص اندېښنــه مه كړه !
د خپل خون په تور به ونيسم يو بــــل څوك
ښه خو دا چې د چا نوم په كې ياديـــــــــږي
په فاني دنيــــا به نه وي ژوندي تــــل څوك
تا پخپله سپينه خوله خوشحــــــال ته وركړه
گڼـــــــه دى، دا هسې شونډې ښكلــــــول څوك

*****************************
دری شعر
لاله در موسم بهار بود
عيش با روی گلعزار بود
با رخ و زلف او سرو کارم
در شب و روز روزگار بود
آهوی چشم تو چه آهويست
که در آن شير نر شکار بود
رخ تو همچو نو شگفته گليست
عندليبان او هزار بود
قد تو در ميان ديده ما
همچنان سرو جويبار بود
وقت آن خوش که بعد هجرانت
يا ر همچون تو در کنار بود
قصه درد ما چه ميپرسی
حالم از چهره آشکار بود
همچو خوشحال عاشق رخ تو
نيست ممکن که در ديار بود

********************
نو بهار و می معشوقه و جام است اينجا
زهد و پرهيز و درع را چه مقام است اينجا
قصه کوتاه که در مذهب ما ای صوفی
غير می هر چه بودجمله حرام است اينجا
يارب آن مغبچه را هيچ گزندی مرسان
که برويش نگران خاص و عام است اينجا
پيشم از مشک ختا دم مزن ای مشک فروش
که پر از نگهت آن زلف مشام است اينجا
شاه من تند مران رخش که بس مردم شهر
بهر نظاره تو بر درو بام است اينجا
می نوازد می خوش لحن به جادوی نفس
آهوی کوه و بيابان همه آرام است اينجا

*************************
لبت از آب حيوان آب برده
رخت نور از رخ مهتاب برده
ندانم در دوچشم او چه جادوست
که از چشمان عاشق خواب برده
به تاب زلف و پيچ جعد مشکين
صبوری از دل بيتاب برده
گر آن بت را چو محراب است ابرو
منم چون سجده در محراب برده
بعارض دل به چشمان دين بلب روح
سلامت را همه اسباب برده
نه تنها دل ز خوشحال خټک برد
که زهد از دست شيخ و شاب برده


**********************

عبدالغفور لیوال A.Ghafor Leiwal

يا هو
بیګاه دلته راغلــــــــې وه ډیوې ســــــــره نجلــــــــۍ

آســــــــــــــمان نه پریوتلې وه ډیـوې سره نجلــــــــــۍ

د سپین کمیس ګـلان یې د مظلومو وینو څاڅکي
مــــــــــــلنګه وه، سپیڅلې وه ډیوې سره نجلـــــــۍ
په کلــــــــي کې نن باد د اســــرافیل شپیلۍ وهله
بیګــــــــاه کوم چا ویشتلې وه ډیوې سره نجلــــــۍ
یو روڼ ستوری را پریوت، خلـکو ولیده له ورایه
هــــــــــــــــمدغلته لویدلې وه ډیوې ســـره نجلــــۍ
د کلـــــــــــي ملایانو تر ســـــــــــــبا هو، الاهو کــــــړ
د قــــــــــــــــدر شپه بللې وه ډیوې ســـــــره نجلــــــۍ
یــــــــــوڅولیوني ولاړو چې د زړونو نذر ورکـــــړو
ارمان چــــــــــې نوره تللې وه ډیوې سره نجلــــــــۍ


************************************

حمزه شینواری Hamza Sheenwari

غزل
تا چې سبـــا وكــــــــړو سبا نــــــه راځـــي
راشي په هر چا خو په مــــــا نــــــــه راځي
بيا دې نو په بيا دى څـــــــــه بــــــاور په كار
سل ځله بيا وكـــــــړې، خـــــو بيا نه راځې
ووايــــــــه زاهــــد ته ګنــــــــــا زه كــــــوم
زور خو يې كمبخته په تـــــا نــــــــــه راځي
خداى دې مين ډېــر كړي چې ښېرې كوي
مـــــاله خــــــــــــو نور چل د دعا نه راځي
ښكليه! چې موسكې په ټيټو سترګو شې
هيڅ دې انـــــــــدازه د ښكلا نـــــــه راځي
عشق دى لكه وخت خو زه حمزه پــــــــكې
تل وي په تګ، بيرته په شا نه راځـــــــــــي


*****************************
غزل
چې بې تا چاته ټيټ نه شي ننگيالى زما ژونــدون كـړه
زړه زما دې مسلمــــان وي تفـــكر مې دپښتــــــــون كړه
زه له وخته ګيله نـــــــــه کړم چې ښادي يې له ما يـــــوړه
خوکاروان مې د همت او استقلال بېرته راستون کړه
کوم( ســـبا) چې راروان دى چې د(نن )سره ګډ نـــه شي
زما(نن )واخله (پرون)کړه اود(نن)په ځاى (پرون) کړه
په تبجـــــــــنه زمانــــــه کې دحــــــــالاتو زبــېرګي اورم
ته حکمت زماد خضـــــــــــــــــر،اندېشه دافلاطون کړه
خدايه زيات کړې يو په لسه د پښــتو دليلا حسن
بيا زما مينه هم زياته يوپه لسه تر مجنـــــــــون کړه
راعطا لکه دګل کړې جميـــــعت په پريــــــشانۍ کې
چې حاصله ترې خنداوي،خــوښ مې هغه زړه چاودون کړه
په ګلـــشن يې کړې بدلې ،دا زما واړه شـــــــــــډلې
هريو زړى دملت مې،تيغ په لاس کې رازرغون کـړه
زه دې وچ هډوكي شپېلم خو ملت مې دې سلطــان وي
دا زمـا د سخــــن سيـــورى په مـــانا كې همايـــــون كړه
چې احــــــــساس دکمترۍ مې شو د غـــــير له تهذيبونو
دا چينجى د دق او سل مې ،د کالبوت ځنې بېرون کړه


************************************

نورشاه نوراني Noorsha Noorani

غزل
تـــــــــــــاچې راته سرې شونډې شکرې کـــــــــړې
مــــــــــــــاهم بيا د صبر جامې لـــــــــــرې کـــــــــــړې
بـــــــــس نور د نازونــــــــــو وړ دې نه يمــــــــــــــــــه
تیـــــــــــرې مې په ځان کنډې کــــــپرې کـــــــــــړې
اخـــــــــــــــــــلي په وړيا رانــه د زړه جوهـــــــــــــــــر
ستـــــــــــــــــــــرګې دې ملالې سوداګرې کـــــــړې
ښکليه! ستا مرغۍ سترګې مې ښکار نه کړې
مـــــــــــــاتې مې دزړه د باز وزرې کــــــــــــــــــــــړې
څـــــــــــــه که تاد زلفو زغره واغـــــــــوستـــــــــــــــه
مــــــــــــــاهم د فولادو سورۍ زغرې کــــــــــــــــړې
وژنــــــــــــې مــــــې !کــــــــــه څه کيسه ده ياره نـن؟
سترګې دې غوسې ته بــــــــــــــــرابرې کــــــــــړې
ستاد محبوبيت نغمې غبر ګــــــونې کــــــــــــــړې
مـــــــــــــاد تنهايي عمر سندر ې کـــــــــــــــــــــــــړې
راکـــــــــــــړه پـــــــه بدل کې يوه بوسه يــــــــــــــــاره
اوښکـــــــــې مې ستـــــــــا هـــار ته ملغلرې کـړې


*******************************


غزل
ټـــــــــکي بې مانې دې په لـــــــفظونو پورې نه خاندي
مــــړى دې د ژونــــد حـــــرکتونو پورې نــــه خـانـــدي
وروڼـــــــــه دې مجـــــــــــنون يو، دا عادت دلـيونو لرو
ښکلي دې زموږ پـــه ګـــريوانونو پــــورې نه خــاندي
خیـــــرکه غريبي ده، څــــه عيب نه شتــــه بـې زواله يو
خان مو دې دکور په ديوالــونو پـ ـــورې نه خـــــاندي
کونډې روسۍ وپوښته چــــې څـــه درته ويرنې کــړي
څـــــوک دې دافـــغـــان په همتونو پـــورې نه خـــاندي
چــــــــــــــرته يې په تن پورې بڼـکه سپينه نه ښـــکاري
زاغ دې په نـــرګس په ګلابـــونـــو پـــورې نه خــــاندي
خداى دې نوراني دکوم جاهل په غشيو ښکارنه کړي
بــيا بـــه دې طبيب پـــه پرهارونو پــــورې نه خـــانـــدي

*******************************
غــــزل
تــــکـــه تـــــوره شـپــــه ده په څـــه ورکــــه پسې ووتــم
شــــاه تـــه پـــــــه رڼـــــــــا د اور بــلکــــه پسې ووتـــــــم
ټـــــولو کليوالو مــــې دا بژه ګريوان لــــوستلى دى!
ستا کوڅــــه کـــې پريوته کونجکه پســـې ووتـــــــم!
دا خـــــو لوى وبال دى چې د زنــي نــــه دې ونـــيسـم
بــــــويه د پښتو لـــــه هـــــر مدرکــــــه پســـې ووتـــــــم
مـــــالکـــــــه موچۍ شپه مې په ګل کې تیره کــړي ده
ورځ شولــه رڼــــا شــــوه په ټمبـــکـــه پســــې ووتــــــم
ډېرو مې په مټ لاسونه کيښودل چې مـــــه درومـــــه
زه هــــم ليــــونــــى يــــــم لـــه اټــــکــــه پســې ووتــــــــم
چیرته دچنار په کـومه څـــانګه به خـــــوب وړي وي
بــــازيمـــه د مـــينــــې پـــه چـــــوغکـــــه پسې ووتــــم
اوس بــــــــه د ســــــــــندرو د الـــــــــــهام مالکـه راولم
خيال د نوراني يمه پـــــــــــه کلکــه پســـې ووتــــــــــــم


*******************************

نصرت الله الهام Nasratulla Elham

غزل
مخ باندې دې زلفې خورې نشته دى
ماوې چې داڅنګه تيرې نشته دى
ونه کړې په ما دبې دردۍ ګمان
سترګو کې مې اوښکې زرې نشته دى
اوس خوبه نو خود دوخت غلام يمه
اوس دچا دشونډو ښیرې نشته دى
مابه وې چې دا خاورې ايرې لرم
اوس همغه خاورې ايرې نشته دى
نن به زما نه راته داهم وايي
مرګ که دې پکار وي او مرې نشته دى
کلى دبارود لوګي وهلى دى
هاغه په بلۍ اشارې نشته دى
درغلو الهامه جانان غاړې ته
تاوې چې داتمه مې ترې نشته دى
*******************************
غزل
چاسره مينه کې شته چاسره کينه کې شته دى
غم خو دهر سړي دژوند په ترانه کې شته دى
دومره غريب خونه يم دومره خو ملنګ نه يمه
دپرهر پانګه مې دزړه په خزانه کې شته دى
ماسره نورڅه دي داسر که دې پکار وي واخله
اويو له غوښې نه جوړ زړه مې په سينه کې شته دى
زه ديو چاپه سترګو دې نړۍ کې ژوند کومه
دچاتصوير زما دخيال په آينه کې شته دى
که دجادو دزېږېدو تاريخ پکاروي دچا
دتورو سترګو په لرغونې زمانه کې شته دى


*******************************
غزل
ګرانې له تاسره نظر جنګوم
اوکه له غرونو سره سر جنګوم
که درنږدې شمه قيامت به راشي
ځکه چې زه سپوږمۍ او لمر جنګوم
نن يو غماز په زغرده دا وويل
چې له کابل سره خيبر جنګوم
داڅو شډل څو پښتانه جزبات مې
بس دشعرونو په سنګر جنګوم
راځه چې غم سه شريک کړو ګرانه
دغه څپې دسمندر جنګوم
*******************************

غزل .
ستا په مينه باندې رنګ دى زما زړه
چې له ځان سره په جنګ دى زما زړه
زما خيال پرې په يورپ كې نړۍ ګوري
چې په لويه دنيا دنګ دى زما زړه
چې دزړه په لاره لاړشم په ځان نه يم
داشراب دي او كه بنګ دى زما زړه
ستا دمخ تر سپوږمۍ پورته درختلى
كه پرېوتى له ګړنګ دى زما زړه


*******************************

نجیب عامر Njeeb Hamir

غزل
د مرغلرو خريدار دې کړمه
خالقه! اوس ايله په لار دې کړمه
ما و ژوندون لکه د باز تير کړی
ظالمې څنګه را ايسار دې کړمه
زرې زرې بنګړي بنګړي دې کړمه
نشه نشه خما خمار دې کړمه
په توره خوله تورې خبرې کوې
ملا د دين ځينې ويزار دې کړمه
په کج روۍ مې هم موسکی ښکاريږي
آسمانه داسې ښکاري يار دې کړمه
ما د څو ښکلو خپلولي غوښتله
شکر په دې کالو سينګار دې کړمه
د خوبرويانو ډلې څنګ ته راځي
سم د رحمان بابا مزار دې کړمه


*****************************
غزل
مرغلرې دي مرجان دي ستا په لاس کې
واړه ستوري داسمان دي ستا په لاس کې
داچې خلک د رحمت امېد له تاکړي
داخوڅاڅکي د باران دي ستا په لاس کې
جواهر څومره ارزښت لري دنياکې
جواهر څومره ارزان دي ستا په لاس کې
دل ازاره طبيعت دى خداى درکړى
زړونه څومره پرېشان دي ستا په لاس کې
پيروکار د اهرېمن درڅخه تښتي
قدرتونه د يزدان دي ستا په لاس کې
مريدان به ډېر واړه درته ښکاره شي
ځکه واړه ستر پيران دي ستا په لاس کې
دوو سترګو کې دې دوه نړۍ خبرې
هنګامې د کل زمان دي ستا په لاس کې

*******************************
غزل
منصوربه خپل مرشد کړمه خيام به خپل جانان کړم
ملګرو! ما به نه ويل يوه ورځ به مو حيران کړم
ساقي مې دې ته جوړ کړو چې سجدې کوي مزدک کې
اوس واردى د ملا چې ميکدې ته يې روان کړم
يو داسې درد لرمه په زړګوټي کې دننه
رباب که غیږ کې کیږدمه راښکته به باران کړم
باطلې صحيفې او کتابونه تانه پس شول
دحسن تلاوت به دې هر وخت لکه قران کړم
يو پوځ دترابان دى ګل اندامې درپسې دى
کیږدۍ د خپل وجود کې به تا هر چا نه پنهان کړم
جوپه جوپه ياران به نوي نوي راپيداکړم
روان به زه د ځان سره د مشکو يو کاروان کړم
زما دوجود سيورى يې هر ځاى کې راپسې يې
انسانه تانه تنګ شومه ملګري به پيريان کړم


*******************************

نبی الله ستون Nabiulla Stoon

غزل
ستا له سترگو نه مې سترگې الهام اخلي
لکه مست میخورساقي نه چې جام اخلي
څو تورنگي دسپین رنگو په نوم راغلل
داسې بریښي چې غیرت مې له قام اخلي
تا خوږمن کړل تا بربنډ نړۍ ته وښود
یوه ورځ به خامخا انـــتــقام اخلي
پـــــه لمسون دچاپردیوو داسې وشول
چې امام زمــــــا دکلي اسلام اخلي
بس توکل (ستونه)په هغه څښتن وکړه
چـــې اغاز درځينې اخلي انجام اخلي


*******************************

ميوند فدا Maiwand Feda

غزل
نه مې غاړه کې زنار دی نه مې بت لره سجده ده
اقتدامې له خيام ده او معبد مې ميکده ده
نن مې هوش په ډوبيدودی جنون ويښ شو سترګي مږي
ساقي جام دي دوزخي وو که دي سترګو کې لمبه ده
د الست په ورځ رضوان راسره ژمنه پخه کړي
ويلې څکه يې څو دي وس وي جنت زما په اجاره ده
ستا کمان به شي زړه چاودی که يې راز د فدا ولوست
هر يو تير به دي خطا ځي که دي نښه څو پخه ده


*******************************

رحمان بابا Rahman Baba

غزل
که دا ستا د خاطر مينه په اغيـــــــــــار وي
ستا د پاره دې اغيار هم زمـــــا يـــــــار وي
هر سړئ چې په يو مخ بانـــــــدې مئين وي
له يوه مخه ئــــــــې ســـــــــل مخه پکار وي
هر چې کــــــــــانـــــــدي نوکري د پاچاهانو
خواه مخواه به د دربانو مــــــــــنت بــار وي
زه با ستا له رقيبانو څه مـــــــانـــــــه کـــــړم
دا دستور دی چې له ګُله سره خــــــــــار وي
څو سل خاره ئې ښخ نه شي په ټټـــــــــر کې
کله وي چې د بُلبُل و ګُــــــــل تـــــــه لار وي
سجاده به د ســــــــاقــــــــي د لارې فرش کا
هر صوفي چې د سرو سترګو خــريدار وي
په جذبه د عاشقــــــۍ بـــــــه ليــــــونئ شي
کـــه په قطع افلاطون غوندې هوښيار وي
پـــــــــه رحمان باندې به هېڅ ملامت نه کا
هر ســـــــړئ چــــې ستا له مخه خبردار وي


*******************************
غزل
له هغو ســــــــره بــــــه څـــــــه فکر د يار وي
چې ياران ئې په هر لور هــــــــزار هـزار وي
په اشنا پسې ويشتلی هـــــــم هغــــــــه وي
چې لــــه نـــــورې اشنائۍ ئې استغفار وي
صبوري او قــــــــداري دې پــه ما زوم شي
که بې تا به مې يا صبر يـــــــا قـــــــــرار وي
هر ژوندون د يار په وصل ښائيســــته وي
بې مينه که ژوندون وي څه پــــــــــکار دی
که ديار له لاسه اور په مــــــــا بــــــلېــــــږي
هغه اور دې عاشقانو ته ګُـــــــــــــــــلزاروي
په يارۍ کې آزار نشته خدائ دې نـــــــه کا
که ذره به زمــــــــــا زړه لـــــــه تـــــا آزار وي
و هغو ته عــــــاشـــــق نـــــــه ويئـــــلئ بويه
چې ئې فکر يا د سر يا د دستـــــــــــــار وي
ځائ ئې اور شي چې زنارې شي پــــه غاړه
ولې نه چې ستا د زُلـــــــــفو زنــــاردار وي
ستا د زُلفو زناردار که په اور ســــــــــوزي
هغه اور به هم رښتيا ستا د رُخـــــــسار وي
هغه جونه به ليلا غوندې رســــــواشـــــــي
چې رحمان غوندې مجنون ئې په ديار وي


*******************************
غزل
که نظر پـــــه مـــــاتـــــــو ګوډو د روزګار کړې
هومره نه دی چې حســاب يا به ئې شمار کړې
په هر غم کې خــــامــــــوش اوسه او که نه وي
د بدخواه خاطر به ښـــــــاددوست به آزار کړې
صبر ونيسه په مــــخ کــــې مُــــــــراد غــــــواړه
په تلوار به هېڅ ونکړې کـــــــه تــــــــلوار کړې
رضا پاسله قضا تــــــــه فــــــــــراغــــــت شــــــه
او که نور څه نور څه وائې ځان به خـوارکـــړې
آزادي او کاروبــــــــار دې ســــــــــــره لـــــــــرې
لاس له کاروباره وکاږه کــــــه کــــــــــار کـــړې
چې په خپـــــــله ئـــــــې فــــــــاني بولې رحمانه
ته و بيا څه په هغو چارو اعتــــــــــبار کــــــړې


*******************************

ملنګ جان Malang Jan

غزل
درجــه زما د بخـت لــوړتراســمان دی
چې قايم مې سر په غیږ دخپل جانان دی
رب ســاتلی يم داهـــاړغــرمــو نه امــن
په تنــدي مې دعــادل ســايه ګــردان دی
په تش لفـظ باندې ســړی نه پښـتونیږي
دپښتــون واړه کارونـــه دمــــــردان دی
داصفت يـــوازې زمــا نه دی چـې وايم
دې صفت کې شـامل ټول افغــانستان دی
چې يي مــوروي په دې خــاوره زيږولي
کـه په هــرژبه ګــويا وي خو افغــان دی
که خيرخــواه دوطن نه وي ملنــګ جانه
خلـص داچې نه افغــان او نه انســان دی


*******************************
غزل
اي عشقه نا مراده تا څه په بلا سر کړ م
عالم زيست و روزګار کا زه تل خون د ځيګر خورم
چاکسب و کمال ياد کړ و ،څو ک ذ کر و زاهدي کا
د عشق چيله خانه کې زه ناست د لبر د لبر کړ م
څو ک فطر په شاهي کا څو ک مال او عزت غواړي
زما لپاره بس دۍ، که ځا ن د يار نوکر کړ م
که يار رانه زړه و ړي ، خوپه زورېې و ړی نه دی
داټول لمسون دا ستا دی که، حق و ته نظر کړ م
يو قنج د معشوقو دی په ما ملنګ جان حق دی
د سل غير و غمازو تا هم خو شا مند ګر کړم

مصطفی سالک Mostafa Salek

غزل
دردانې غواړي چې ستا د غاړې هار شي
ستوري هم تمه لري چې دې مدار شي
دا ته هسې سپین تندی په کاڼو ولې
دا هنداره ده ، یو وخت به دې پکار شي
ویده لمر به څه درانه خوبونه ویني
چې شبنم د ګل پر پاڼو باندې بار شي
دا ساړه ساړه بادونه څه پېغور کا
ګل به غېږې له راځي ، خو چې بهار شي
په ښکاره له خندا شین ، د ننه سوزم
طبیعت مې د قاضي بابا چنار شي
چې هر ستوری ورته خپله رڼا لارکړي
دا سړی واعظه څنګه نو په لار شي




*******************************


غزل
د چا د شونډو تصور د خیال له طوره ښکاري
هره غوټۍ د پسرلي نن راته حوره ښکاري
ښکلا که نه وای تصور د بدرنګۍ به نه ؤ
دا غرونه غرونه سیوري ټول د چا له نوره ښکاري
په خیال مین یم د خیال رنګ و نور زما هستي ده
څومره ساده ده په یوه جلوه مغروره ښکاري
قاتل مې ګوره اوس د اوښکو کرښې نشي لیدی
د یار په ګل ګل اننګو کې ورته توره ښکاري
د نرګسي سترګو افسون دې او که څه کیسه ده
هره ښکلا نن د فطرت راته رنځوره ښکاري
د " کسي اور" دی د مغرب د څراغونو نه ده
دغه رڼا چې اوس زما د لا شعوره ښکاري
چې په ړندو حواسو ګوري د ښایست رنګونه
د نړۍ هره فلسفه راته معذوره ښکاري
لمر مخې ستا په مخ کې دومره رنګیني خو نه وه
دا ټول رنګونه مې د خپل زړه له منشوره ښکاري


*******************************

مشتاق رحيم Moshtaq Raheem

شکر دی خدايه
شكر چې پښتون دې زيږولې يم
غيږكې دميړانې لوبولې يم
ماته چې پښتو دې راښودلې ده
زه دې پرې سرلوړې ګرځولې يم
شكرچې غيرت لرم احساس لرم
زور دې په بی ننګو ګرځولی يم
كله چې شيبې دازميښتونو وي
زه دې ازموينو ته ساتلې يم
چا چې ديرغل قدم جګ كړې دې
زه دې ورته مخ كې ودرولې يم
څه چې په خوله وايی اغيار وايي دې
زه يې په تاريخ كې ښه ليدلې يم
لاړ شئ په پيړيو نظر واچوﺉ
زه پكښې ترتله ځليدلې يم
څومره چې نړۍ ته مې نظر كړې
زه رحيم يې شكر ته اړ كړې يم

*******************************


غزل
دلته هر بوټې د بل سره يو كيږي
نارنج هم مو انار كې پيونديږي
د هيواد مو يو عجيبه شان فضا ده
تورې شپې پكې رڼا سره مل كيږي
يو پرون پورې كافر او بل اشرار وو
نن ديو جومات په صف كې ليدل كيږي
يو مو وينې تويولې چې بل مات كړي
نن مو واړه فاتحې ته راټوليږي
په خپل عقل هم شكمن شم چې خبر شم
بسم الله اوس په جامونو ويل كيږي
باور نلرم په خپلو رڼو سترګو
باور نلرم په خپلو رڼو سترګو
سپين رښتيا هم سوچه دروغ راته ښكاريږي
د مشتاق رحيم ساده هيواد وال ګوره
دوي د يو سوري نه بيا بيا چيچل كيږي


*******************************

دوست شینواری Dost Sheenwari

غزل
زړه چې دغـــــــمونو نه وزګــــــــــار نه دی

دلته نو همزولـو! ژوند په کــــــــــار نه دی
ﻻ پــــه زلــــزلـــــــــــو دي پښتنی هيـــــــــلې
ځــــــکه مــــې زړګـی ﻻ په کــــــــرار نه دی
مه ستـــــــايه شاعره ! رنګــــــــــــينی دګل
زړونه چې ژوندي نه شول،بهــــــــار نه دی
څه کــــــــړمــــه رنګـــــــــــونه،قافـــلې دبوی
زړه مــــــــې ننداروته چـې وزګـــــــار نه دی
نشته دی بــــــــې داغــه رنګــــــــينی په کې
دا زهـــــــــــير زړګی مـې څه ګـــــلزار نه دی
ﻻړې کـــه مــــــــنزل ته قــــــــــــــــــافلې دژوند
ځــي به ،خو پښتون غريب بيـــــــــدار نه دی
څــــــــه شو کــــــــــه کاږه شو د غرمو سيوري
ســـــــــترګې يې ﻻ پټې دي،سهــــــــار نه دی
دوسته ! په تلوار ويده پښتون کـــــــړه ويښ
وخت نور دکتــــــــــــــــــو او انتــــــــظار نه دی


::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

مختار لونګ Mokhtar Lawang

غزل

د زړه کوڅې ته دې ملنګ را درومي

په مينه مست لکه د بنګ را درومي
زکات يو رکن د پنځو بناوو
ستا د ښکلا په تا قلنګ را درومي
دا ستا د مخ له پلوشو نه دی ځار
قربانوي وزر پتنګ را درومي
د زړه سنګره ميوندي سنګر شه
جانان د سرو سترګو په جنګ رادرومي
وخته ځواب به يې له تا نه اخلم
اوس که نا خوالې رنګ په رنګ رادرومي
سترګو اسمان کې مې د غم وريځي دي
ځکه باران يې په غور ځنګ را درومي
زما په کوڅه کې دې شو ُپلونه زاړه
تش دې يادونه څنګ په څنګ رادرومي
شي به د چا د دنګې غاړي اميل
له دې غزل بوی د * لونګ* را درومي


*******************************

مرجانونه
د ا رمان غوټۍ مې ګل نن په ځيکر دي
د و صا ل رنګينې و رځې د ا ختر دي
چې مې شونډې د ښکلا سندرې واي
نن مې سترګې لګيدلې په ګودر دي
سترګي ښکلي خدای درکړي دهوسۍ دي
ليدل هم دې د هوسۍ غوندې اوتر دي
چې شيبې يې د جنت شيبو په څير دي
دا خوږې شيبې اشنا د مازديګر دي
زما زړه لکه د خوارو پښتنو سر
څو ميخونه د اغيار يې ښخ په سر دي
سپيني غاړي تر ا شنا يې ځان رسولی
مرجانونه هم سوري ټول په ټټر دي
ديدنونه ټولوي د زړه کچکول کې
د ( لونګ ) خويونه ټول د قلندر دي


*******************************

ناسور دردونه
درته په زړه کې يو ارمان لرمه
دغومره لوی لکه اسمان لرمه
را پورې تنګه شوې د ښکلو ښکلې
دا ښار دې ستا وي بيابان لرمه
ما خو په مينه همدومره غوښتل
اوس چې ريښې ريښې ګريوان لرمه
د چا خيام او شيرازې څه کوم
شکر خوشحال هم عبدالرحمان لرمه
دا ستا په نوم مې خوله خوږه شې ياره
زه دې په ښکلې نوم ايمان لرمه
زما چاودو شونډو پورې مه خنديږه
ډک له غميزو ستر داستان لرمه
ما د ايمان په مضمون مه ازمويه
غلبيل سينه کې پاک قران لرمه
له مخ مې څنګه به زيړوالی شې ورک
ناسور دردونه د جانان لرمه
ستا له بې مينې ميکدې مې توبه
لکه جنت افغانستان لرمه
خير دی که سر او که اروا مې درومې
توندې جذبې د پير روښان لرمه
مغلې سترګې به دې باسم کله
توري نيزې د خوشحالخان لرمه
 لونګو  ونې به سمسورې شې بيا
اوس که شيبه شيبه خزان لرمه


*******************************

هار یم
نه رغيږم د ناسور په څير پرهار يم
د مړو سترګو د بڼوويشتلی ښکار يم
له ګوګل ځنې لمبې مې پورته کيږي
زه د بر کلي د بر ګودر چنار يم
د و ير و نو قا فلي را ته را غلي
خپل پردی مې ژړ وي د کابل ښار يم
د بيلتون د ټوپک نخښې لاندې راغلم
لکه زاڼی چې و تلی له کتار يم
منصور يو واري په دار و ، ويزان شوی
زه پښتون بدمرغه هر وختې په دار يم
تړمه اوښکه د بڼو په سر مزل کړم
څه ستومانه په لټون کې د خپل يار يم
د زړه برج کې مې مورچه ورته نيولي
اوس د تورو تورو سترګو بديدار يم
د هر ګل سره اغزی وې يو ملګری
ای دلبره ته مې ګل او زه دې خار يم
ياغيتوب څخه اسمان مې پناه غواړي
خودا ستا په اوده پروت مشاد ښامار يم
ترهيدلي نظر مه راته را ګوره
تور ( لونګ ) يمه دا ستا د غاړي هار يم

محمدالله کمال Mohamadulla Kamal

غزل
که پوړنی دې لږ پورته له جبین شي
ټول عالم به بې له شکه ستا په دین شي
ستا د یاد آب زم زم باندې زړه وینځم
ځکه داسې د نفرت له ګرده سپین شي
په موسکي نظر چې کله هم راګورې
زړه مې سم د بهار فصل شي را شین شي
دومره خوږ یې ښکلیه څه به درته وایم !
که ځان وڅکې نو هېر به دې ګبین شي
ستا د مینې لطافت پکې خوندي دی
دا چې زړه مې په وړه خبر مهین شي
ستا د مینې له سلګونو زرو یو رنګ
د کمال غزل ته راشي نو رنګین شي


*******************************

محمدالله ساپی Mohamadulla Sapai

غزل
د دنيا ښکلي کله ښکلو د باګرام ته رسې
په نارينتوب کی کله څوک زمونږه قام ته رسې
سر په تلي کې چې څوک نه نيسي د قام لپاره
دنيا کی هغه خلک کله خپل مرام ته رسې
چی چاپلوسې بوټ پاکي نه کوي څوک يو او دبل
که افلاطون شي هغه کله لوړ مقام ته رسې
په سياسی لوبو نه پوهيږو صرف يو جنګ ته تکړه
ځکه خو هر اغاز زمونږه بد انجام ته رسې
زه خو د مينی لاروی يم ځمه مینی پسی
ولی جانانه دا ستا مينه انتقام ته رسې
راځې چې نوی لار پيدا کړو سباوون پسی شو
دلته خو هره لاره مخی د ماښام ته رسې
د زړه زخمونه رغوی مجبور د زړه نه دی ډير
ساپی په منډه چی يو دم د يار سلام ته رسې


*******************************



غزل
چی راشی مخی ته زر خپل مخ ته رومال ونيسې
خوږه ميوه به زما کله د وصال ونيسې
دومره زه وږی تږی ګرانه ستا ديدن ته يمه
لکه روژه چی څوک په مياشت د پشکال ونيسې
داسی تياره شی زما زړه باندی ستا تللو سره
لکه خسوف چی څوارلسمه کی هلال ونيسې
تفاوت دومره دی دا ستا او ددی نورو ښکلو
لکه په مخ کی د افتاب چی څوک مشال ونيسې
داسی دی زه د بی قدری ژرنده کی دل ول کړمه
د غنيمت لکه په جنګ کی چی څوک مال ونيسې
ده مجازی مينه همداسی زړه چاودونه سره
ساپيه څوک چی لکه سوری د ديوال ونيسې


*******************************

محمد آورخان خاورین M.Aawarkhan.Khawareen

غزل
واورې به وشي دغه غرونه به چینې راشنې کړي
د ارمان للمه به دسرو ګلو غونچې راشنې کړي
زارستاله تتې شان وعدې لږ خو مسکۍ شه راته
په تنکۍ ژبه به دې بیا څومره پلمې راشنې کړي
په خوشال خان،ایمل،رحمان خو یې جنډې ولاړې
چې پیښوربه کله بیا داسې شملې راشنې کړي
خیرکه چینار له سیوري وویستو ظالم توغندي
اوس به یې څانګې جوړسندرزته نغمې راشنې کړي
وخت به راځي د ازادۍ پیغلې ستا سپور اوربل ته
دننګ خیبربه د پت ګرمې معرکې راشنې کړي
خوب مې لیدوچې سپینوستورو نه لمن ډکوم
تیارې به ماتې شي سپوږمۍ به پلوشې راشنې کړي
دکابل جان په تاکو مسته مۍ ورینه ځمکه
د جنګ دلاسه دا څو کاله شي لمبې راشنې کړي
د اغزو کښت به کړو غوبل راځئ دوینو په تول
ګوندې وریښمینې استانې دژوندکوڅې راشنې کړي
بې وسه مینه د(خاورین) په خپلو وینوزړه کې
د تړمو اوښکو فصل واخلي ترې ګیلې راشنې کړي
۱/۷/۲۰۰۱
*******************************

پیرمحمد کاروان Peer M Kaarwaan

غزل
لمونځ مې یې کافر به شمه څنګه دې قضا کړم

راشه چې دخپل زړه په خلوت کې دې ادا کړم

ته دقدر شپه یې خو په شپوکې رانه ورکه
تاپسې به ډیرې اوږدې لنډې شپې رڼا کړم
غشې راکوه چې اژدها په تندي وولم
موسکه راته مه کیږه چې نښه به خطا کړم
زه هغه مجنون یم چې مې زړه خوره کیږدۍ کړ
ګورې به لیلابه له وچ ډاګه راپیدا کړم
دین دپښتونغښتی دملالې په ټپه کې
دا دټپو ژبه به له خدای سره آشنا کړم
ډول به شم اټن به شم شغا به شم دڅڼو
بیا به طالبان دجوماتونو په ګډا کړم
خاورې یم خولمربه ترلاس ونیسم که خیروي
ستوری به شم پاس به له سپوږمی سره خنداکړم
بیا به دغاټولو دغه لوټ کاروان راټول کړم
لاس به په سپرلی واړوم زر به یې پخلاکړم


*******************************



داژدها پرژامه ژوند تیروو
دشیبو زهر څه په خوند تیروو
زړونه موړنګ لکه ماڼی دکابل
عمر په طمه داوربند تیروو
لکه طوطیان وهو پنجرې په وزر
دآزادی په مینه بند تیروو


*******************************

غزل
دسترګـــــو ګل نه یم په سترګــو کې دې نه ښکارمه
اوبه اوبه ته یې لــــــه تنـــــــــــدې مړاوی زه ښکارمه
تــــه لـــکه تـکه شـــــنه دره یې لــه ګــلــــــــــــونــو ډکـه
زه یوه چیغــــــــــه په شـــپیلی کې دشپـــانه ښکارمه
ګله دروامیخلــــــــــــــه چې بیابه زه په لاس نه درځم
داوښـکو څاڅـکی یمه لــــــــــویږم په باڼه ښکارمه
اوس چې زه ویښ یم ته هم رابانـــــــــدې غږ نه کوې
سبا که مــړ یمــــــه هم تا ته بــه ویـــــــده ښــــــکارمه
ته دې ښارونــــــــو يــــــــوه مـــهینه او ویښـــیاره ادا
زه لــیونــي یــمـــــــــــه شـــډل یــمه دغـــــــره ښکارمه
مـلالــو سـترګو دې عــجبې کـــــــــوډې وکړې په ما
چې الوتــی نــشم په لومــه کې مارغـــــــــه ښکارمه
جانانه پښې دې ښـــکــــلوم چې شې راتم پاتې شې
ته سور ګلاب ګلاب یې تورې خــاوری زه ښکارمه
شبنم شبنم ته یې ژونــــدون مې ته یې سر مې ته یې
بــس دغه تنــــــــده کې به وچ شمه واښـــه ښــکارمه
دآئنی غـــــــوندې ولاړ یــــــــې اوغـــږ نــــــــــه کـــوې
هــــــیڅ راته نه وایې چې بد یم کــــه ښــــه ښــکارمه
سترګې دی ورو ورو ښـکلـــــــوم بوج او بار نه یمه
د خوب کـــاروان یمـــه آخــــر درنه په تــلـه ښکارمه


******************************

غزل
راشه درحمت بارانه ښار اخیستی اوردی
ژوند لکه دکلي دچنار اخیستی اوردی
راشئ زما اوښکې ورله یوسئ بلبلانو
سوځي درنه ښکلي لاله زاراخیستی اوردی
نه یې دچا لاس لکه امیل له غاړې تاو شو
غاړه کې یې خپل دغاړې هار اخیستی اوردی
وچې شونډې ګرځي بدبختانو می خوارانو
اوښکې دانګور سوې انار اخیستی اوردی
لیرې شه لمنه به دې وسوځي طبیبه
پرې یې ږده چې څه کیږي پرهار اخیستی اور دی
ماوې ګلابي جامونه راکړه راته وې ويې
وار وکړه تلوار مه کړه ستا وار اخیستی اور دی
سوې دکاروان سندرې چا به زمزمه کړي
ګوتې دمطرب وسوې شاتار اخیستی اوردی


*******************************



 مستانه موسيقۍ ژبه
ډکه د جمال او د جلال غرنۍ ژبه ده
وايې وره پښتو د مستانه موسيقۍ ژبه ده
ډول سره چې غبرګه شي ګډا ګډا ګډا شي نو
چوپو ګړنګونو کې يو شور شي او غوغا شي نو
والوزي يو سیل شي د مرغيو په هوا شي نو
څڼې د نښترو ورته ګډې په شغا شي نو
درد لري د مينې د شپونکي د شپیلۍ ژبه ده
وايې وره پښتو د مستانه موسيقۍ ژبه ده
خرپ د سپينې تورې چې په برم او په پرتم کې شي
حسن په درخو کې شي سرشاره په ادم کې شي
ناڅاپه نغمه شي د رباب په زيروبم کې شي
چيغه شي ټپه په خوبولي شومه دم کې شي
ستوري ورته غوږ دي د آسمان د سپوږمۍ ژبه ده
وايې وره پښتو د مستانه موسيقۍ ژبه ده
مسته په څپو څپو او مسته له سیلابه ده
ښکاري راوتلې د سندرو له دريابه ده
ته وا بلبلانو را ايستلې له کتابه ده
واه په تغزل کې ښايستوکې تر ګلابه ده
جوړه ترې لنډۍ شي د درنې ملالۍ ژبه ده
وايې وره پښتو د مستانه موسيقۍ ژبه ده
سر باندې يې لمر او سپوږمۍ کښیني د غره څوکه شي
کله هم د غرونو د باغي زرکانو کوکه شي
ګوري چې سپیره غليم تیره د تورې څوکه شي
زلفې د معشوق انځوروي د قلم نوکه شي
جار د شرنګیدلې دريابي شاعرۍ ژبه ده
وايې وره پښتو د مستانه موسيقۍ ژبه ده
هر څو که د غرونو د اوبو غوندې بې رنګه ده
پښې يې پر اغزو ايښې دي سرې وينې ګلرنګه ده
پاس د ګل منار ته ور ختلې دنګه دنګه ده
ډېره خوږ اروا ده ته وا پیغله غنمرنګه ده
جار يې شم کاروانه د خوږې ښاپیرۍ ژبه ده
وايې وره پښتو د مستانه موسيقۍ ژبه ده




*******************************

غزل
په زړه مــــــــــې ولـــــې راورېږې څه باران خــــــو نه يې
هسې مې درد راويښوې زمــــــــا درمـــــــان خو نه يې
د مــــــــخ په پاڼـه بــــه دې څـــــــه خوږه غزله ليک وي
سپينه کــــتابه يـــــادوم دې دومره ګــــــــران خو نه يې
د خيال هُد هُد دې راته ډېر ډېر پــيغامــــــــونه راوړي
دا مـــــې خــطا وه چــــــې ويل مـــې سليمان خو نه يې
ستــــا د ستـم د انــتــها به درتــــــه څــــــــــــه وايـــــمـه
د کــــــوم ظــــالم مــذهــب پيرو يې مسلمان خو نه يې
مـــــــا به بې وخــــته لیونی کـــــړې په اغــــزو به ګرځم
غیږ به رانه کـــــــړې ښکليه باغــــــــه بيابان خو نه يې
د ژوندد وچ ساحل په مخ مې لمدې شونډې نه ږدې
شــنه سـمــندره زه دې څــــــه کــړمه توپان خو نه يـــــې
د نور پـه غشو مــــــې له هسک نه په لیمو کې ولــــې
نه راځـــې ستـــوری د اسـمان شوې مهربان خو نه يې
ښکليه ســــالار کـــــــه مې د عشق د منزلونو نه کــړې
بيا راته وايه چې درواغ وايې" کــــــاروان" خــو نه يې


*******************************



چې پروچووچوللمو
درحمت راښکې باران شي
چې دغرونوپرسرونو
هريوګل زماجانان شي
دملالې ژبه وايي
هربلبل راته افغان شي






دغاټولوغوټۍ واکړه-ته يې لپه کې دعاشه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
راشه زړونه موجاروکړه
له ګردونوله غباره
دسالووږمې خورې کړه
څڼې څنډوهه نګاره
دبیلتون پرکنډوونو
تیروه دمينې لاره
په شپیلۍ دمحبت کې-دژوندون مسته نوا شه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
ترېنه سوي دي سپرليه
په بمونوکتابونه
ماشومانوته مې غواړم
دګلونوکتابونه
را دسولې او دامن
دفکرونوکتابونه
دتيارو پر توره دړه-درڼاالفباشه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
الف اورپه کلي بل و
بې په بم ختلی ګل و
ګل زمونږ دکلي ځوان و
په رښتياګل د وربل و
ورپسې په اوښکواوښکو
په سرو وينو لوندغزل و
دشهيد روی مې دروړی-ديتيم په خوله موسکاشه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
مونږداوسپنې اغزوکې
يبلې پښې کوو مزلې
راشيندلې الوتکو
زمونږسترګوته خځلې
داماران مودي ترمنځ که
فاصلې دي غځيدلې؟
دغه ټولې کړه درټولې-دوصال خوږه دنياشه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
لږدزړه په سترګولوله
دشهيدپرکفن وينه
داوطن مولويه مورده
داوطن مودتن وينه
پام کوه چې خرڅه نه کړې
پر اغزودچمن وينه
بوی دشنوغنمو راوړه-په هواشه هواشه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
داوطن جنت جنت کړه
داچې نن کنډر کنډردی
نن که وران دی که ويجاړدی
بختوردی بختوردی
دادبورې مورټيکری دی
دزوی مړي پلارڅادر دی
په زړګي پورې يې نيسه-دسپوږمۍ دشپې سوما شه
راشه راشه پسرليه-پسرليه راشه راشه
په هواکې چې دزاڼو
مستې مستې قلقلې وي
چې جنګي جازونه نه وي
نه يې بم نه يې شغلې وي
چې مجنون وي امن امن
سوله سوله چې ليلې وي
داجهان وي مينه مينه-بس دمينې تمنا شه
راشه راشه پسرليه=پسرليه راشه راشه
چې زمونږ پردنګوغرونه
لمردبرم وزرې وکړي
په ډبروکې لالونه
دښکلا خبرې وکړي
چې په اوښ پسې د امن
شين خالۍ سندرې وکړي
يوکاروان دژوندروان کړه-په بنګړوماته چوپيا شه
راشه راشه پسرليه=پسرليه راشه راشه




*******************************