غزل
د سبا باده ګوزر په چمن بيا کړه
په چمن کې رنګارنګ ګلونه وا کړه
زه دې توان د خرخشو لرم چې کړې يې
که دې زړه زما په مرګ دی دا دا کړه
بې نياز څه خبر له نازه، چې ناز څه دی؟
ستا د سترګو بلا واخلم ناز په ما کړه
زه له خپله بخته چاوته فرياد کړم
چې پرون يې راته مخ و نن يې شا کړه
خوله مې ډکه شوه په شهدو، په شکرو
چې سحر مې ستا د لام و بې ثنا کړه
عاشقي که سراسر واړه بلا ده
ما په ځان د زړه قبوله دا بلا کړه
زه خوشال کمزوری نه يم چې به ډار کړم
په ښکاره نارې وهم چې خوله يې راکړه
**************************
غزل
كــــــــــــه زه نه واى تا به ځـــــــــــــــان لره بلل څوك
په پالنـــــــــــــگ به دې داهسې درختـــــــــل څوك
واړه عشق دى چې يې سر راته گيـــــــــــاه كړ
گڼه ! زه په ځان مين د سر ښنـــــــــــــــــدل څوك
چې پتنگ ته روښنـــــــايي دڅراغ ښكاره شي
نو له څراغــــه نه يې غواړي جاروتــــــل څوك
بدرگــــه كه محبـــــــت راســـــــــــــــــــــره نه واى
يك تنها به په خونخوارو لارو تلـــــــــل څوك
د دې ميـــو پيالـــــــــــې ډېرو دي اخيـــــــستې
ولې ما غوندي به نه وي لايعقـــــــــــــــــــل څوك
د زنخ په چـــــــــــاه دې بند د شونډو مســت وي
روغ هوښيار به په كوهي كې پرېوتــــل څوك
ته په خپله راته ووايــــــــــــــــــي چـــې وايــــــه !
گڼـــــــــــه ! زه د مينــــې راز ښكاره ويـل څوك
ته مې وژنـــــــه د قصاص اندېښنــه مه كړه !
د خپل خون په تور به ونيسم يو بــــل څوك
ښه خو دا چې د چا نوم په كې ياديـــــــــږي
په فاني دنيــــا به نه وي ژوندي تــــل څوك
تا پخپله سپينه خوله خوشحــــــال ته وركړه
گڼـــــــه دى، دا هسې شونډې ښكلــــــول څوك
*****************************
دری شعر
لاله در موسم بهار بود
عيش با روی گلعزار بود
با رخ و زلف او سرو کارم
در شب و روز روزگار بود
آهوی چشم تو چه آهويست
که در آن شير نر شکار بود
رخ تو همچو نو شگفته گليست
عندليبان او هزار بود
قد تو در ميان ديده ما
همچنان سرو جويبار بود
وقت آن خوش که بعد هجرانت
يا ر همچون تو در کنار بود
قصه درد ما چه ميپرسی
حالم از چهره آشکار بود
همچو خوشحال عاشق رخ تو
نيست ممکن که در ديار بود
********************
نو بهار و می معشوقه و جام است اينجا
زهد و پرهيز و درع را چه مقام است اينجا
قصه کوتاه که در مذهب ما ای صوفی
غير می هر چه بودجمله حرام است اينجا
يارب آن مغبچه را هيچ گزندی مرسان
که برويش نگران خاص و عام است اينجا
پيشم از مشک ختا دم مزن ای مشک فروش
که پر از نگهت آن زلف مشام است اينجا
شاه من تند مران رخش که بس مردم شهر
بهر نظاره تو بر درو بام است اينجا
می نوازد می خوش لحن به جادوی نفس
آهوی کوه و بيابان همه آرام است اينجا
*************************
لبت از آب حيوان آب برده
رخت نور از رخ مهتاب برده
ندانم در دوچشم او چه جادوست
که از چشمان عاشق خواب برده
به تاب زلف و پيچ جعد مشکين
صبوری از دل بيتاب برده
گر آن بت را چو محراب است ابرو
منم چون سجده در محراب برده
بعارض دل به چشمان دين بلب روح
سلامت را همه اسباب برده
نه تنها دل ز خوشحال خټک برد
که زهد از دست شيخ و شاب برده
**********************
No comments:
Post a Comment