سپیسلي خطا
ما يو سپيڅلي شان خطا كړي ده
ښكليه مينه مي په تا كړي ده
دلته د اوښكو قدر نشته خلكه
دلته ظلمونوانتها كړي ده
ځان راته دي جهان نه ښه ښكاريژي
چي ښكلي يار راته دعا كړي ده
د اداګانو يي لوګي لوګي شم
خو نن یی بل شانته ادا کری ده
نن عجيبه شان ته مستي رادرومي
يوه مسكا راته اشنا كړي ده
نن په سينه كي مي زړګي نه ګورم
لكه چي بل ځاي ته يي هوا كړي ده
دويم منصور رانه جوړ شوي ربه
ټولي دنيا مي تماشا كړي ده
مونږه د ميني رياضت كړي دي
دي مي امام ما اقتدا كړي ده
د تبسم په باب به وايي خلكه
چي پي شعرونو څه بلا كړي ده
*******************************
غزل
زړه مې تنگ شوی دی جانان چیرته دی
له ښاره تښتم بیابان چیرته دی
چې مې د زړه د باغ گلان اوبه کړي
هغه ارمان ارمان باران چیرته دی
ما خو ټول عمر ریاضت کې تیر کړ
چې گنهگار مې کړي شیطان چیرته دی
چې بتکده کې د کعبې رواج کړي
نن هاغه شیخ هاغه ایمان چیرته دی
هسې خپل ځان راته ولي ښکاره شو
کنه نو زه چیرته .اسمان چیرته دی
زه یې پرې ایښی یم دوی تلي رانه
عالمه خدای چیرته جانان چیرته دی
چې تبسم سترگې په لار دی ورته
نن هاغه ښکلی ها انسان چیرته دی
*******************************
غزل
لكه هد هد چې سليمان(ع)ته پيغامونه راوړل
بيگاه دي ياد داسې خواږه خواږه دردونه راوړل
دې ابرهه رقيب مې زړه راته په كاڼو ويشت
خو ستا وصال هم ابابيل غوندې اورونه راوړل
جانانه درد هم راكوه چي راياديږې راته
ډيره موده دې راته خپله ديدنونه راوړل
وخته په خدای كه به يې اوس زور لرمه
په ما دې څرنګه جوړه جوړه غمونه راوړل
اوس مې ايله د عشق مقام حاصل كړ
چې پاس له عرش مې فريادونه راوړل
د تبسم د زړګي وران كنډر به ښه اباد كړي
ورته د هغه ښايسته سترگو كورونه راوړل
*******************************
غزل
یو خو مې ستاد حسن اور سوزوي
بل مې د هر سړي پیغور سوزوي
ښکلیه سترګې دې لمبه لمبه شه
چې په کتو مې د زړه کور سوزوي
مینې کافر دې کړم منکر دې کړمه
ځکه هامان مې په هر لور سوزوي
ابراهیمي ایمان به زړه کې لرم
عجیبه داده ما به اور سوزوي
تبسم ځکه قربانۍ ته تیا
ځکه پتتنگ هم ځان په اور سوزوي
*******************************
غزل
که د اسمان غیږ کې سپوږمۍ اوسیږي
زما په زړه کې ښاپیرۍ اوسیږي
مینې دې داسې لیونی کړم ښکلیه
هر وخت لاسو کې مې کړۍ اوسیږی
ها د غازیانو شهیدانو کور ته
اغیار راغلي په مستۍ اوسیږي
هغه که مړه وې خو یقین مې نه شي
زما د زړه کور کې ژوندۍ اوسیږی
اوس هغه مست تبسم نه دی گرانې
اوس هم فقیر په فقیرۍ اوسیږي
*******************************
غزل
تاته سپیلنی شوم سپیلنی دې کړم
اور ته دې خطا کړمه لوګی دې کړم
لاړې رانه کومي خواته ورکه شوې
ځان پسې قسم چې لیونی دې کړم
راز شولې جانانه زړه کې ځای مې شوې
هیچا ته به نه وایم ګونګی دې کړم
خدای دې راته وښودو په سترګو کې
څنګه مسلمان څنګه سړی دې کړم
خود به ترې د وينو دارې څآڅي چې
ښکليه په زړه باندې سوری دې کړم
ښه دې وکړل زه به نور څه نه وايم
روغ جوړ (تبسم )وم لیونی دې کړم
*******************************
غزل
یا می مرید او یا می پیر که ښکلیه
یا می لاهو یا می راگیر که ښکليه
چی څنگه ستا خوښه هغسی وکړه
یا می بادشاه یا می فقیر که ښکلیه
دا څنگه خوب دی زه خو نه پوهیږم
لږ می راویښ ویده ضمیر که ښکلیه
د خپل وصال مزه په ما وڅکه
خلاص می د هجر له شوگیر که ښکلیه
ځه چی د وخت فرعون په ټنډه ولو
ته می لینده او ما دی تیر که ښکلیه
ستا تبسم دی اوس یی څنکه کوی
نور دی در خپل دغه حقیر که ښکلیه
*******************************
غزل
د چا یادمی داسی راشی د زړه کور ته
لکه څوک مسافر ځی دمنزل لور ته
په دار خيژمه ناره د اناالحق کړم
نور غوږ نه نیسم ددی شیخانو شور ته
چې يې پل وي د مجنون په پلونو ايښی
هغه څه پروا لری د وخت پیغور ته
د حالاتو طوفانونو داسی ورک کړم
نه پوهیږم چی منزل می دی کوم لور ته
عشق یو دا سی دنیاگی ته يم کييستی
نه په ښکته باندی پوی یم نه په پورته
ليونتوب په تبسم باندې راغلی
په سندرو باندې سر وي ستا انځور ته
*******************************
غزل
نن مې بيا شپه شوګيره ده تر سهاره
بيا نو کړې انديښنې زړګي ته لاره
نيمه شپه ده هسې نه چې خلک بيدار شي
چغې مه وهه د زړه په سر پرهاره
چې دې نه شم ليدای دا مې خپل عمل دی
کنه هر څه کې ښکاره يې ای نګارۀ
څه رقيب ظالم ناترسې کانې وکړې
څه زه خپلو نا کړدو کړمه بې واره
ته د حسن تجلي راته ښکاره کړه
پښتنه ځواني مې ټوله له تا ځاره
تبسم بيګاه په غريب کې داسې وويل
دوي له مينې نه منکر دي خدای لپاره
No comments:
Post a Comment