عنایت دیدار

احساس
ځکه اوسم ځکه ګډ يم
د دې ټولو درد او غم کې
ما له ځانه فرار کړی
زه اوسيږم ټول عالم کې
چې مې ځان له ځانه ورک شي
چې احساس مې ليونی کړي
ما له خپله خوده يوسي
ما له خپل واکه پردی کړي
تجربه مې د خرتوب ده
چې هر نه سړی سړی کړي
ا حساس اور دی رالاندی
چې وجود مې پوخ کودی کړي
ټول ځانونه کې دي ځان کې
د هر چا معشوق ته ژاړم
زه په عقل ټول دردونه
د احساس ژبې ته ژباړم
څوک مې تاج کړي څوک مې خاورې
چا نغمه کړم چا فرياد کړم
زه د غره په اور سوزيږم
زه يو موټی وم ژوند باد کړم
دا نغمې مې ورليږلي
چې جانان ته مې درد زباد کړم
چا په مينه خدای راوښود
چا په مينه کې برباد کړم
د احساس په قبر بلې
د جنون په لاس ډيوې کړه
پرې بې حسنه سترګې ګوره
ترينه قرض پلوشې کړه
دا فنا ته مړه کيدل دي
ژوند په خپل مرګي ژړا ده
خيال وجود ته د غم پيټی
شعر په خپل عمل خندا ده
سر او سترګې د مجنون کړه
توره ډمه هم ليلا ده
ترينه خاورو کې پټيږم
ډيره سپۍ سپيره دنيا ده
دا د ستړې هوسۍ منډه
ده له سرې خولې د زمرۍ نه
دا د ګل ارمان تروړل دي
دې د غم د جيل بندي نه
ستا د درد د څړيکو خوند دی
چې سرونه دي انګور کې
ژوند د سر خواږه دي ښکلي
لږ په رنګ کې لږ په نو رکې
ژوند پخۍ راباندې ظلم
يو پراته د ځان تنور کې
وخت کيسۍ کړي مستقبل ته
نو وي به
چې دا خاورې شي نو ولې
لمر مې سر ته رانيږدی دی
نو سوزۍ مې ولې تلې
*****************