غزل
دردانې غواړي چې ستا د غاړې هار شي
ستوري هم تمه لري چې دې مدار شي
دا ته هسې سپین تندی په کاڼو ولې
دا هنداره ده ، یو وخت به دې پکار شي
ویده لمر به څه درانه خوبونه ویني
چې شبنم د ګل پر پاڼو باندې بار شي
دا ساړه ساړه بادونه څه پېغور کا
ګل به غېږې له راځي ، خو چې بهار شي
په ښکاره له خندا شین ، د ننه سوزم
طبیعت مې د قاضي بابا چنار شي
چې هر ستوری ورته خپله رڼا لارکړي
دا سړی واعظه څنګه نو په لار شي
*******************************
غزل
د چا د شونډو تصور د خیال له طوره ښکاري
هره غوټۍ د پسرلي نن راته حوره ښکاري
ښکلا که نه وای تصور د بدرنګۍ به نه ؤ
دا غرونه غرونه سیوري ټول د چا له نوره ښکاري
په خیال مین یم د خیال رنګ و نور زما هستي ده
څومره ساده ده په یوه جلوه مغروره ښکاري
قاتل مې ګوره اوس د اوښکو کرښې نشي لیدی
د یار په ګل ګل اننګو کې ورته توره ښکاري
د نرګسي سترګو افسون دې او که څه کیسه ده
هره ښکلا نن د فطرت راته رنځوره ښکاري
د " کسي اور" دی د مغرب د څراغونو نه ده
دغه رڼا چې اوس زما د لا شعوره ښکاري
چې په ړندو حواسو ګوري د ښایست رنګونه
د نړۍ هره فلسفه راته معذوره ښکاري
لمر مخې ستا په مخ کې دومره رنګیني خو نه وه
دا ټول رنګونه مې د خپل زړه له منشوره ښکاري
*******************************
No comments:
Post a Comment