غزل
درجــه زما د بخـت لــوړتراســمان دی
چې قايم مې سر په غیږ دخپل جانان دی
رب ســاتلی يم داهـــاړغــرمــو نه امــن
په تنــدي مې دعــادل ســايه ګــردان دی
په تش لفـظ باندې ســړی نه پښـتونیږي
دپښتــون واړه کارونـــه دمــــــردان دی
داصفت يـــوازې زمــا نه دی چـې وايم
دې صفت کې شـامل ټول افغــانستان دی
چې يي مــوروي په دې خــاوره زيږولي
کـه په هــرژبه ګــويا وي خو افغــان دی
که خيرخــواه دوطن نه وي ملنــګ جانه
خلـص داچې نه افغــان او نه انســان دی
*******************************
غزل
اي عشقه نا مراده تا څه په بلا سر کړ م
عالم زيست و روزګار کا زه تل خون د ځيګر خورم
چاکسب و کمال ياد کړ و ،څو ک ذ کر و زاهدي کا
د عشق چيله خانه کې زه ناست د لبر د لبر کړ م
څو ک فطر په شاهي کا څو ک مال او عزت غواړي
زما لپاره بس دۍ، که ځا ن د يار نوکر کړ م
که يار رانه زړه و ړي ، خوپه زورېې و ړی نه دی
داټول لمسون دا ستا دی که، حق و ته نظر کړ م
يو قنج د معشوقو دی په ما ملنګ جان حق دی
د سل غير و غمازو تا هم خو شا مند ګر کړم
No comments:
Post a Comment